خواننده عزیز
شمایی که حتما اتفاقی مسیرت به اینجا افتاده
میتونم درک کنم که احتمالا ترسیدی و یکم هم بابت فردای بچت نگرانی
درک میکنم
منم مثل شما هستم
هر روز سقف آرزوهام برای بچم کوتاه تر میشه
یه روز نگران این بودم که فردا که خواست بره مدرسه جلوی دوستاش خجالت نکشه که داره دارو مصرف میکنه
یا اینکه بیچاره بچم بخاطر صرع داشتن نباید شنا کنه و یا بعدا راننگی کنه
امروز بزرگترین آرزوم اینه کنه بتونه لقمه غذایی رو که تو دهنش گذاشتم بدون زحمت ببلعه یا وقتی به زحمت نشسته با صورت زمین نخوره
الان آرزوم اینه که همین کلمه بابا رو که میگه مثل تمام کلماتی که دیگه نمیگه فراموش نکنه
زندگی رو از اونی که هست برای بچتون سخت تر نکنید
امیدوار بمونید و تسلیم نشید